Van: Paardenkrant-Horses.nl
Aan: Frans Burgers, Arie Hoogendoorn, Roelof Bril
Het loopt de spuigaten uit met de veterinaire keuring en de bijbehorende claimcultuur. Zelfs advocaat Luc Schelstraete vindt dat geen goede zaak. Hij pleitte eerder in de Paardenkrant voor het compleet herzien van de opzet van het keuringsprotocol door dierenartsen. Moet Nederland daar een voortrekkersrol in spelen?
Van: Frans
Elke dag vormt deze veterinaire kwestie weer een discussie. Ik zou niet weten in welke nieuwe vorm ze dat keuringsprotocol zouden moeten gieten. Als je naar tien dierenartsen dezelfde set foto’s stuurt, krijg je tien verschillende antwoorden. Er is geen lijn in te trekken welke dierenarts er dan gelijk heeft. Als dierenartsen niet op één lijn kunnen zitten, lijkt het me moeilijk om een keuringsprotocol op te zetten dat internationaal aanzien heeft. Het grootste minpunt bij het keuren is dat er aan elk paard altijd wel iets te vinden is. Er zijn maar weinig dierenartsen in Europa die durven te zeggen dat je een paard gerust kunt kopen ook al heeft hij een ditje of datje. Veel klanten worden ongerust en haken af als een dierenarts het op een manier zegt dat er een kans bestaat dat het paard er ooit last van krijgt. Het gros van de dierenartsen gaat altijd aan de veilige kant zitten en de verkoper is dan de pineut. Dierenartsen vergeten het klinische beeld van een gezond paard dat de klinkers van de grond trapt als ze een klein dingetje op de foto zien. In Nederland wordt er van achter de computer beslist of een paard gezond is. In Amerika heerst er bij sommige dierenartsen een andere insteek. Ze maken daar vaak wel zestig foto’s. Niet om hem op elk ding te laten staan, maar om te kijken of ze ermee kunnen leven en of ze het paard kunnen managen in zijn gezondheid.
Van: Arie
Ik ben het niet eens met de heer Schelstraete. We hebben in Nederland een goed gecertificeerd systeem voor het keuren van paarden, namelijk de Erkend Keuringsdierenarts voor Paarden. Dit wordt ondersteund door een boek waarin het gehele protocol is beschreven. Ik word regelmatig door buitenlandse collega’s gevraagd naar dit protocol, omdat wij hier als Nederlandse dierenartsen zo goed gebruik van maken. Als er sprake is van een ‘claimcultuur’ wordt dit veroorzaakt doordat kopers niet blij zijn met het gekochte. Ik zou zeggen dat de verkoper dan zijn product moet verbeteren. Omdat we het hebben over paarden, is dit niet zo eenvoudig. Het is wel belangrijk om aan kopers duidelijk te maken wat ze kopen, namelijk een levend dier dat niet met een simpele gebruiksaanwijzing alles doet wat we willen!! Wij als dierenartsen moeten in het algemeen met behulp van een onderzoek van 1,5 tot 2 uur de gezondheidsstatus van het paard bepalen. Een groot deel van de betrouwbaarheid van dit onderzoek wordt mede bepaald door degene, die het paard ter keuring aanbiedt. Dit is meestal de verkoper. Wij zijn als beroepsgroep altijd geïnteresseerd in de input uit de rest van de paardenwereld om ons protocol te verbeteren. Het lijkt me niet verstandig om een systeem dat goed functioneert volledig te veranderen. Ik nodig de heer Schelstraete wel uit om een keer met ons hierover van gedachten te wisselen.
Van: Roelof
Ja! Absoluut. Nederland en België zijn de grootste handelslanden. Als zij het voortouw nemen, volgt de rest wel. Duitsland is iets te traditioneel aangelegd om daarmee te beginnen. Tegenwoordig zijn er steeds minder dierenartsen vanuit de praktijk en ze zijn anders geworden in hun beoordeling. Een hoop dierenartsen zeggen alleen nog wat er niet goed is aan een paard. Vroeger beslisten de dierenartsen over een paard en dan gaven ze dat advies mee aan de koper. Ze vertelden dan welk probleem het paard had en ze zeiden dat hij evengoed makkelijk in de sport kon blijven presteren. Je kreeg te horen dat het paard daar heel oud mee kon worden. Het probleem van het paard was dan opgelost. Tegenwoordig gebeurt dit niet meer, terwijl uit de praktijk is gebleken dat paarden met röntgenologische afwijkingen nog makkelijk in de sport kunnen lopen. De dierenartsen leggen nu de keuze bij de koper neer en dat zijn meestal geen paardenmensen. Zij hebben daar geen verstand van en dat vormt een groot probleem. Dit knelpunt is overgevlogen vanuit Amerika. Bij een duur paard wordt er uiteraard bloedonderzoek gedaan, maar je moet ook vaak de foto’s opsturen naar het buitenland. Je krijgt dan vaak te horen wat er niet goed is terwijl ze dat paard helemaal niet kennen op basis van het klinisch onderzoek
.
