Op 6 november 2020 heeft de Hoge Raad een uitspraak gedaan waarin wordt bevestigd dat bij het beoordelen of er al dan geen sprake is van een arbeidsovereenkomst de praktijk leidend is en niet hetgeen op papier staat. De (oorspronkelijke) bedoeling van partijen (om geen arbeidsovereenkomst aan te gaan) is niet van belang, aldus de Hoge Raad.
Als de rechten en plichten in de praktijk de kenmerken van een arbeidsovereenkomst vertonen
(arbeid (persoonlijk), loon en gezag) is er sprake van een arbeidsovereenkomst.
Deze uitspraak kan een bom leggen onder de ZZP praktijk welke maaltijdbezorgers, pakketbezorgers, etc. hanteren (de bezorgers kunnen als werknemers worden aangemerkt), maar ook van zelfstandig specialisten werkzaam in een ziekenhuis (zij willen zelf juist als zelfstandigen worden aangemerkt, maar het ziekenhuis heeft ze liever in dienst). Maar ook m.b.t. ZZP-stalmedewerkers is het goed om te bekijken of zij nu echt ZZP’ers zijn of niet.
Als werkgever én werknemer is het beter om vooraf te weten of er een (grote) kans bestaat dat een overeenkomst in de praktijk een arbeidsovereenkomst is of niet. Het heeft namelijk flink wat (financiële)gevolgen. @Amanda Brouwers kan samen met u de feitelijke situatie in kaart brengen en u van advies voorzien.
Vindplaats: ECLI:NL:HR:2020:1746
